Bir gün okyanustaki bir gemi çöktü ve battı. Boğulmaktan kaçan bir adam, dalgalarla küçük, ıssız bir adaya süpürüldü. Adam ilk günlerde kurtuluş için ALLAH'a dua etti ve yardım bulma umuduyla ufka baktı. Ama ne geldi, ne gitti. Daha sonra onu rüzgar, yağmur ve zararlılardan korumak için ağaç dallarından ve yapraklardan bir kulübe inşa etti. Sahilde bulduğu şeyleri kulübeye koydu. Günler hep aynı şekilde gitti. Avladı, pişirdi ve ufku izledi, onu adadan kurtarmak için ALLAH'a dua etti. Bir gün temiz su almak için kulübeden çıktı ve geri döndüğünde kulübenin yanmakta olduğunu gördü. Duman dans ederken gökyüzüne yükseldi. Bu olabilecek en kötü şey. Keder ve öfkeyle dondu. Artık bu ıssız adada tek bir kulübe kalmamıştı. Tanrım, bunu bana nasıl yapabilirsin? O bağırdı. Geceyi üzüntü ve keder içinde geçirdi. Çok dua etmesine rağmen, olanlardan dolayı ALLAH'ı ezmeye başladı. Ertesi sabah erkenden adaya yaklaşan bir geminin sesiyle uyandı! Yaslı adam bu ölüm adasında hayatta kalanlara, "Burada olduğumu nereden bildin?" Diye sordu. Cevap hem şok oldu hem de utandı: Dumanla verdiğiniz işareti gördük!
